Cannes 2025: "Urchin", marges in Londen

Een debuutfilm over de levenswandel van een jonge dakloze die in Cannes wordt vertoond, is dat wel redelijk? Op de Croisette kun je de tranen niet laten vloeien van de toeschouwers in hun mooiste zondagse kleding, want je loopt het risico dat ze hun wangen afvegen met hun luxe tas of met hun uitnodiging voor het volgende hippe feest op Magnum Beach. En in tegenstelling tot het grote filmische voorbeeld Panic in Needle Park (of de onofficiële hommage Mad Love in New York (door de Safdies) heeft Harris Dickinson 's film niet eens een liefdesverhaal op de voorgrond staan ​​om het sombere verisme op afstand te houden. Wanneer we naar Urchin kijken, krijgen we echter nooit het gevoel dat we naar een melodramatisch, in medelijden vormgegeven lijden over dakloosheid kijken, of naar het heroïsche portret van een junkie die op zoek is naar hulpbehoevenden.

Een bepaald Engels temperament wordt ongetwijfeld aangescherpt in de zin voor humor, bitter, droog, zeer goed gezien, met de